Η εικόνα του κόσμου να «τρίβει» τα μάτια του με αυτό που έβλεπε στον αγώνα με την Ρόμα είχε μία λογική. Όχι μόνο εξαιτίας της δυναμικής του αντιπάλου, αλλά επειδή ένα χρόνο τώρα έβλεπε… “κλοτσοσκούφι” στο γήπεδο του ΟΑΚΑ. Κακά τα ψέματα, η εικόνα της ΑΕΚ στην Γ Εθνική ήταν προβληματική από το πρώτο περσινό φιλικό και παρέμεινε το ίδιο προβληματική μέχρι και το τελευταίο ματς. Εκτός από την ποιότητα των παικτών, δεν έβλεπες κάτι που να σου κάνει «κλικ» στον αγωνιστικό χώρο. Το μόνο που μπορούσε να διακρίνει κανείς, ήταν η απαίτηση του Δέλλα να παίζουν οι παίκτες του με την μπάλα στα πόδια, να έχουν την κατοχή και από εκεί και πέρα… «χασμουρητά».
Φέτος βλέπουμε μία ΑΕΚ φανερά καλύτερη και με ποδοσφαιριστές που δεν είναι απλώς ποιοτικότεροι, αλλά έχουν την δυνατότητα να αφομοιώσουν αυτά που τους ζητάει ο «Κολοσσός». Κίνηση από τα πλάγια, μπασίματα από τα εξτρέμ της ομάδας ακόμα και μέσα από τον άξονα, αρκετά σουτ, όμορφοι συνδυασμοί και πολλά άλλα. Η ομάδα σε «κερδίζει» μετά το πρώτο «αναγνωριστικό» 15λεπτο και σου κάνει κέφι να την παρακολουθείς σαν οπαδός και αλλά και σαν απλώς θεατής. Το μεγαλύτερο συν σε σχέση με πέρσι, είναι το γεγονός ότι σε αφήνει με την ελπίδα ότι κάπως, κάπου θα βρεθεί το «ρήγμα» στην αντίπαλη άμυνα και η ομάδα θα δημιουργήσει μία μεγάλη φάση. Αν υπήρχε μάλιστα και ένας καλός (και κανονικός) επιθετικός, ενδεχόμενος να μετρούσαμε περισσότερα γκολ.
Με τον Μπρέσεβιτς να προέρχεται από τραυματισμό (αλλά και να μην έχει δείξει τίποτα το τρομερό πέρσι) και τον Ντακόλ να «ψάχνεται» συνεχώς ανάμεσα στην θέση του δεκαριού και εκείνη του φουνταριστού, ο Αραβίδης μένει μόνος του μπροστά σ’ έναν ρόλο που δεν του πάει. Το παλικάρι τρέχει, τρώει ξύλο, βγαίνει συνεχώς έξω από την περιοχή του για να δώσει βοήθειες, αλλά δεν είναι ένας καθαρόαιμος “killer”. Και δεν ξέρω αν θα γίνει και ποτέ του.
Ο πρώην παίκτης του Πανιωνίου, όπως και η υπόλοιπη ομάδα, χρειάζεται επείγοντος έναν συμπαίκτη για την θέση του φορ για να μπορέσει και εκείνος να παίξει ως περιφερειακός, δηλαδή στην θέση την οποία γνωρίζει καλύτερα απ’ όλες. Παρ’ ότι είναι ακόμη πολύ νωρίς για να «ακυρώνουμε» τις ιδέες ενός προπονητή, ο Αραβίδης συνεχίζει να δείχνει πως βρίσκεται έξω από τα «νερά» του και οι υπόλοιπες εναλλακτικές δεν πείθουν (Μπρέσεβιτς, Ντακόλ). Με μία τελευταία προσθήκη στο ρόστερ της ΑΕΚ, αγώνες όπως ο χθεσινός με τον Φωκικό θα φαίνονται πολύ πιο «εύκολοι». Είναι το τελευταίο κομμάτι που λείπει από το φετινό «παζλ» της «Ένωσης» σε μία χρονιά η οποία θα είναι μεγάλη σε διάρκεια και αρκετά περιπετειώδης. Από πολλές απόψεις….
Τέλος, φυσικά και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μιλάμε κυρίως για φιλικά και έναν μόλις επίσημο αγώνα απέναντι σ’έναν πολύ αδύναμο σύλλογο. Έχουμε δει ελληνικές ομάδες να δαμάζουν Ιντερ, Βέρντερ, Τβέντε με μεγάλα «καλοκαιρινά» σκορ και τον χειμώνα να έρχονται τα ζόρια με Κοπεγχάγες, Ζίμπρου και ευρωπαϊκές τεσσαρό-πεντάρες. Χαμηλά την μπάλα και ελπίζουμε σε μία γρήγορη, εύκολη και ανώδυνη άνοδο.
Υ.Γ.1.: Ο Μπαρμπόσα «μιλάει» στην μπάλα. Φαίνεται από την πρώτη υποδοχή, το κοντρόλ, το σουτ. Έναν παίκτη ανάλογης αξίας να παίρναμε για την θέση του φορ και θα κάναμε «πάρτι» στην Football League.
Y.Γ.2.: Ένας μικροπροβληματισμός υπάρχει για την θέση του εξαριού όσο δεν “ανεβαίνουν” ο Ρόβας και ο Φαγιέ (έχει θέμα με την τακτική ο μικρός). Ανάκογλου, Μάνταλος, Κορδέρο είναι οκτάρια και πολύ “soft” για να κόβουν μπροστά από την άμυνα όπου μερικές φορές έχει παρατηρηθεί ένα σημαντικό “κενό”.
Υ.Γ.3.: Την χρειαζόταν αυτή την απόκρουση ο Ανέστης μετά την “τρακαρισμένη” του εμφάνισή με την Ρόμα:
