Τα χθεσινά επεισόδια στην Λεωφόρο αποτελούν άλλο ένα ξεγύμνωμα των οργανωμένων οπαδών στην Ελλάδα. Η έκφραση «θέλουν να γίνουν χαλίφης στην θέση του χαλίφη» ταιριάζει απόλυτα, όπως απόλυτα ταίριαζε και στο περσινό ματς της Τούμπας. Φυσικά οι οπαδοί-ορκ δεν είναι οι μόνοι υπαίτιοι για αυτή την κατάσταση, αφού κάποιοι δημοσιογράφοι, παράγοντες και φίλαθλοι «γουστάρουν» κατά βάθος αυτά που γίνονται. Με την πολιτεία και την αστυνομία δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθεί κανείς από την στιγμή που αποτυγχάνουν προσφέρουν λύσεις σε πολύ πιο απλά και καθημερινά προβλήματα εδώ και πολλά χρόνια.
1. Οπαδικός Τύπος
Η σειρά είναι τυχαία, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι μέρες μου ξεκινούν σχεδόν πάντα με τα διασκεδαστικά εξώφυλλα των οπαδικών εφημερίδων της Ουγκάντ.. εε της Ελλάδας. Οι μαϊμούδες, οι μπανάνες και οι αγγουροκολοκύθες είχαν και έχουν τον χαβαλέ τους σε ένα πρωτάθλημα της πλάκας. Όταν κουράζεσαι να βρίζεις και να χαλιέσαι με εικόνες και καταστάσεις που είναι για κλάματα, ξεκινάς και γελάς. Το ρίχνεις στην πλάκα. Αφού δεν μπορείς να το αποφύγεις, ας το ευχαριστηθείς τουλάχιστον.
Το οποιοδήποτε σχόλιο για τον οπαδικό Τύπο, τους αρθρογράφους και διάφορα ΜΜΕ θα μπορούσε να συνοψιστεί με τις εικόνες που ακολουθούν στην συνέχεια. Οι «φούστες» έγιναν ζούγκλα και η «επιστολή στον Παπανδρέου» αντικαταστήθηκε με μπόλικη ειρωνεία. Δεν νομίζω να χρειάζεται να ειπωθεί κάτι παραπάνω σε αυτό το σημείο.
20 Φεβρουαρίου 2011 (μετά το ντέρμπι στο Καραΐσκάκη)
Μετά τα χθεσινά σκηνικά της Λεωφόρου
2. Πρόεδροι και παράγοντες
Οι δηλώσεις του Αλαφούζου μετά την ολοκλήρωση του αγώνα ξεκίνησαν καλά, αλλά στην πορεία μπλέχτηκαν με τις πακιστανικές και κινέζικες γραφικότητες. Με αυτόν τον τρόπο φρόντισε να πέσει στο επίπεδο του «συναδέλφου» του που τον έκλεινε στο ασανσέρ στο Καραϊσκάκη. Ατάκες και αντιδράσεις που ταιριάζουν σε 15χρονους teenagers και οι οποίες συμβάλουν στην συντήρηση αυτής της «τοξικής» κατάστασης στα ελληνικά γήπεδα. Όχι ότι θα άλλαζε τίποτα ριζικά αν ακολουθούσαν το ύφος των δηλώσεων του Αναστασίου ή του Βαλβέρδε. Οι στρατιές του «Σάρουμαν» και του «Σάουρον» έχουν κατέβει από τα βουνά εδώ και χρόνια και αρνούνται να αφήσουν τα ελληνικά γήπεδα ελεύθερα. Τα έχουν καταλάβει, τα έχουν κάνει τσιφλίκι τους και άμα είσαι μάγκας πήγαινε να τους κουνηθείς. Χούντα και κατοχή στα «σπίτια» μας.
Και επειδή το ποδόσφαιρο είναι ανδρικό άθλημα, οι πρόεδροι αρνούνται να πάρουν την ομάδα τους και να φύγουν. Ο κ. Καραπαπάς το είπε άλλωστε ξεκάθαρα: «Και επειδή είμαστε και Ολυμπιακός, μία συγκεκριμένη ομάδα με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, εμείς δεν φεύγουμε, ούτε φοβόμαστε αυτά τα πράγματα, ούτε κουκουλοφόρους, ούτε εισβολείς ούτε τίποτα.» Προφανώς και δεν είναι δουλειά της ομάδας να πάρει την ομάδα και να φύγει, αυτά πρέπει να τα αποφασίζει ο διαιτητής, αλλά πιστεύω ότι η αποχώρηση του Ολυμπιακού (και του κάθε Ολυμπιακού) από το γήπεδο δεν θα τον έκανε λιγότερο «αντρικό» σαν σύλλογο ή θα του αλλοίωνε τα χαρακτηριστικά του. Στο κάψιμο του Κασάμι παίρνεις την ομάδα και φεύγεις, τέλος. Στέλνεις και ένα βίντεο στην UEFA, στην FIFA και στην… WWF για να ελέγξει όλα αυτά τα ζώα και τους καληνυχτίζεις. Οι “ανδρικές” αντιδράσεις περιορίστηκαν εχθές μονάχα στην εξέταση το τέρματος από τον Περέιρα μπροστά στην Θήρα 13 και στις “βόλτες” του Μαρινάκη στην Λεωφόρο.
Το θέμα είναι ότι δεν θέλουν. Δεν θέλουν να χάσουν πόντους, να τιμωρηθούν, να κάνουν μία κίνηση προς την σωστό δρόμο. Πιστεύετε ότι αν τραυματιζόταν ο Ριμπερί ή ο Ρονάλντο από φωτοβολίδα, ότι ο Ρουμενίγκε και ο Πέρεθ θα έλεγαν στους παίκτες: «Πάμε παικταράδες μου, βγείτε έξω» επειδή ο διαιτητής είναι ανίκανος να εφαρμόσει τον κανόνα ή επειδή είναι ομάδες «ιδιαίτερων χαρακτηριστικών»; Ο Βαγγέλης Μαρινάκης δήλωνε πριν από μερικές εβδομάδες «Δεν θα επιτρέψω τις περσινές κτηνωδίες στην Τούμπα» και τελικά τις επέτρεψε στην Λεωφόρο. Το σουλάτσο στο αντίπαλο γήπεδο παρέα με τον τύπο που σου κρατάει την ομπρέλα ανήκουν σε ανώριμα «teenage-σκηνικά» που μαζεύουν clicks στο Youtube. Αντί να αλλοιώνεται ο καθένας από αυτούς σε αστείες δηλώσεις («Στο Καραΐσκάκη αυτά δεν γίνονται!» χαχαχα), ας κάνουν επιτέλους την διαφορά και να σπάσουν το τσαμπουκά στους αλήτες. Μπορούν; Ναι. Θέλουν; Ό Χ Ι.
3. Φίλαθλοι
Για τους συγκεκριμένους “ανθρώπους” τα είπαμε και νωρίτερα. Η ξεφτίλα των «φιλάθλων» δεν είναι ότι τραυματίζουν αντίπαλους παίκτες ή ότι συμπεριφέρονται σαν χιμπατζήδες ή ότι κόβουν τον ρυθμό της ομάδας τους με αυτά που κάνουν. Είναι το γεγονός ότι επιβεβαιώνουν το «τάλε κουάλε». Τόσο καιρό κλαίγονται όλοι για τα αίσχη της Ριζούπολης και τα τελευταία χρόνια υπάρχει μία τάση του «να κάνουμε τα ίδια με τους άλλους». Τραβάς και έναν συμψηφισμό και όλα μέλη-γάλα. Το πρόβλημα είναι ότι ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου, μεγαλύτερο απ’ ότι θέλουμε να πιστεύουμε, θα γούσταρε κατά βάθος να έχει προέδρους με «κουμπούρια» και «κοκκαλιάρηδες», με μπράβους, με μπόλικες διαιτησίες και με την δυνατότητα φυσικά να στήνονται σκηνικά «ζούγκλας». Νίκη με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο και με πολλά «ντού». Με 14 στα 15 πρωταθλήματα, με ότι και αν σημαίνει αυτό για την “μπαλίτσα” που αγαπάμε γενικότερα. Και αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους για τον οποίο ο κόσμος έχει γυρίσει την πλάτη του στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Σάπιο, άρρωστο, με «Κινέζους», με «μπουγάδες» και με «μασκοφόρους» εκδικητές που μάχονται για το καλό (;) των συλλόγων μας.
Είναι ο λόγος για τον οποίο δεν πρόκειται να πάει να δει κανείς στην Αθήνα το ματς Πανιώνιος-Λεβαδειακός όταν δεν θα παίζει η δική του ομάδα εντός, όταν θα υπάρχει όρεξη να δούμε έναν “ουδέτερο” αγώνα μαζί με τους “αλλόθρησκους” φίλους μας. Η “δίψα” για μπάλα έχει αντικατασταθεί με την δίψα για “αίμα”. Να κάνουμε τα ίδια στους άλλους. Να συζητάμε στα καφέ για τον “Ψηλό Σισέ” περισσότερο από ότι για τον κανονικό. Δεν είναι μονάχα η κρίση. Η Ελλάδα ήταν πάντα “φτωχή” και πάντα γινόντουσαν “καφρίλες”, αλλά αυτή η κατάσταση έχει ξεπεράσει τα πάντα από άποψη αισχρότητας με αποτέλεσμα να προκαλεί μονάχα απογοήτευση και θλίψη.
Υ.Γ.: Περιμένω να δω με μεγάλη ανυπομονησία την συμπεριφορά των δικών μας οπαδών στο ΟΑΚΑ στο ματς με τον ΟΣΦΠ. Τώρα που έχουμε σοβαρή διοίκηση και όχι τους Αδαμίδηδες, τώρα που έχουμε μέλλον και όραμα, δεν υπάρχει λόγος να επαναληφθούν τα σκηνικά του 2011 ή τα περσινά με τον Πανθρακικό, σωστά;
